In eigen huis , in eigen hart , is dezer dagen veel weemoed , veel heimwee om wat voorbij is ….

Ik heb in deze donkere dagen  de  neiging om terug te blikken . Een mensenleven ….je hebt het niet in de hand  , al denk je soms van wel ! De plaats van de start kun je niet kiezen en er is een groot verschil tussen een paleis en een werkmans-buurt in een klein dorpje ….

In dat huisje werd ik geboren . 6 juli 1947 . Om alle misverstanden te vermijden , het jongetje op de foto is onze jongste , Patrick . Mijn vader was nooit veel naar school geweest . Schrijven en lezen was voor hem een hele karwei . Als hij de gazet las zat hij moeizaam de woorden te spellen . Al gauw bleek dat ik begaafd was en toen ik 6 jaar was las ik vader voor uit de krant . Dat ging van moordzaken naar wielerkoersen en voetbalwedstrijden . Daar aan die gammele keukentafel onder het spaarzame licht van een gloeilamp van 60 watt is de basis gelegd van mijn schrijftalent .

Dudzele was ( en is nog steeds ) een rijke gemeente van grote boeren en middenstanders waar de “ werkman “ in de minderheid was . Ik had dan nog de tegenslag dat ik op de schoolbanken vertoefde naast de zoontjes van de dokter , de notaris , de paarden-meester ( dierenarts ) , de gemeentesecretaris  en de beenhouwer ; De beenhouwer die de beste biefstukken reserveerde voor de dorpsonderwijzer  ten voordele van zijn zoontje ….

Ik had talent en dat kon men niet hebben ….stel je voor …een jongetje uit de achterbuurt , een werkmans-kind  !   

Mijn vader zag het gebeuren en hij vloekte . Machteloos …. Het was nog de tijd dat de werkman eerbiedig zijn klak  af deed voor mijnheer pastoor en co …En ik werd rebels , toen al , en ik ben dat heel mijn leven gebleven . Vechtend tegen de onrechtvaardigheden , verzet gegroeid uit mijn jeugd .

Er zijn veel manieren om een kind “ achteruit te steken “ en een ander 

“ voor te trekken “

En ik moet zeggen  “ ZE “ waren er goed in !

Maar …op zeker ogenblik was er een grote opstelwedstrijd waar verschillende gemeenten aan deel namen . De beste van de klas mochten meedoen . We werden samen gebracht in een groot klaslokaal en kregen een blanco blad op onze lessenaar . Op dat blad was in de rechterbovenhoek een kleine enveloppe  geplakt waar je een briefje kon insteken met uw naam en schooljaar en dan werd het dicht geplakt  ….

De jury kon niet zien wie wat geschreven had . En ik schreef en schreef  en …IK WON !!!

En de hypocriete notabelen kwamen naar de proclamatie , sloegen mij op de schouder en zeiden tegen mijn moeder dat ze mij moesten verder laten studeren  en dat ik het “ ver “ ging brengen ….Ik was 10  en in mijn binnenste was ik verheugd dat ik de elite een lesje geleerd had .

Ik herhaalde die stunt nog eens toen ik 14 jaar was en weer was ik de primus. Hieronder ziet u de plaats waar het zich afspeelde . Beelden uit een ver verleden . Het schooltje met de woning van de hoofdonderwijzer .

Jaren geleden al , af gebroken en vervangen door moderne schoolgebouwen .....

Ik ga hier mijn levensverhaal niet vertellen . Ik wil alleen maar zeggen dat er soorten van paarden zijn . Je hebt renpaarden , boerenpaarden , trekpaarden….Het zijn niet altijd de beste paarden die de haver krijgen .

“ ZE “ kwamen in groot ornaat in ons schamele huisje mijn ouders de les spellen . “ Die jongen moet verder studeren , zo’n slimme gast ….” Zo klonk het . Ze zagen een detail over het hoofd . Er was geen geld . Om een lang verhaal kort te maken liet ik mij uiteindelijk toch overhalen om een stiel te leren ; Tot mijn 18e volgde ik vakschool afdeling bouw en werd ik officieel een geschoold metser . Door een toeval kwam ik terecht bij een firma in dichtingswerken ( kelders , zwembaden , watertorens ) en ik bleef die job toch zo’n 22 jaar uitoefenen . Ik werd er ook nog meestergast en ik heb er veel gasten de stiel geleerd . Een specialiteit . Ik was de beste in mijn stiel en op zeker moment had ik een leerling die mijn vriend werd . Ik leerde hem alle knepen en toen hij volleerd was stak hij een heel groot mes in mijn rug .

Mijn ontslag was er het gevolg van . Ondertussen was ik ook nog bedrijvig in de politiek en gemeenteraadslid van de stad Brugge . ( 1985-1995 ) Ik was sociaal bewogen en ik wilde iets bewijzen . Ik was een idealist . Ik was nog geen 20 toen ik mijn katholieke dorp liet weten dat ik aan de verkiezingen ging meedoen en wel met een BSP ( thans SP-A ) lijst . Consternatie in de rechtse burcht . En toen ik op zaterdagavonden samen met de Dudzeelse jeugd ging dansen hadden vaders al lang hun dochters de les gespeld en hen gewaarschuwd voor die    vuile socialist .    En bij al die katholieke maagdekens had ik dus geen kans . Ik vond dat redelijk erg maar ik had geleerd om terug te slaan . De haat-liefde verhouding met mijn dorp was een feit . Wat ik mij vooral en altijd zal herinneren is de ongelofelijke kortzichtigheid en de bekrompenheid . En op een dag lachte het geluk mij toe en leerde ik een meisje kennen . Mijn Tineke . Ze was van Gent en was toevallig in Dudzele terecht gekomen op een dansavond . En zij was door papa gelukkig niet de les gespeld en …’ t was liefde op ‘ t eerste zicht . In 72 ben ik met haar getrouwd en in de zomer van 73 werd ons dochtertje geboren.  Die jaren in mijn eerste huisje , iets dat ik huurde tot ik in ’ 77 een huisje kocht , waren ongetwijfeld de schoonste van mijn leven !

MIJN EERSTE ONDERDAK 1972-1977                                                     MAMA , MARTIN , IK MET ONZE MOLLIE EN

                                                                                                                           MIJN ZUS JEANNINE ( 1950 ) 

Ik spring zo’n beetje van de hak op de tak …. Mijn politieke carrière werd in de kiem gesmoord toen Dudzele in 1970 bij Groot-Brugge ingelijfd werd . Maar geen nood ! Ik was kandidaat voor de gemeenteraad van Brugge .

15 jaar heb ik gevochten en in 1985 was ik zover . Ondanks alle tegenkantingen . En ik was er voor iedereen, daar waar ik kon helpen ; Ik was een idealist en een waterdrager voor de zware kanonnen . Ik kon daar best mee leven tot ik mij begon te realiseren dat ik voorbij gestoken werd door gasten die  nog  dommer waren dan " het kalf van Mozes “   ( zoals mijn vader altijd zei … ) en uit het niets tot schepen gebombardeerd werden .

Ja maar , zei ik , ik kan dat ook ! En het spel zat op de wagen en ’ t was gedaan met de vriendschap …

“ Wat denkt da boertje van Dudzele wel ? Schepen worden ? “ Zo ging het er aan toe achter mijne rug . 3 x is scheepsrecht en 3 x heb ik het geprobeerd .

Ik bespaar mijn lezers de kuiperijen , de achterbakse manier waarop ik telkens aan de kant gezet werd .

En uiteindelijk gaf ik er de brui aan en diende ik mijn ontslag in .

Een mens kan zijn leven niet herdoen maar moest het toch kunnen ik zou nooit meer aan politiek doen . Ik heb mijn duiven er voor verwaarloosd . Ik heb mijn dochtertje amper zien opgroeien . Ik ben er mijn job door kwijt gespeeld . Moest het te herdoen zijn dan steek ik al mijn energie en vrije tijd in het duivenspel .

TINEKE 1970                                                                                              21 OCTOBER 1972 ( MET VADER EN MOEDER )

Men zou kunnen denken dat ik verbitterd ben , ontmoedigd . Neen ! Ik heb steeds mijn rug gerecht en mijn weg verder gezet met vallen en opstaan . Met littekens op mijn ziel maar met een lach op mijn gelaat .

                                           *****************************************************

                      Mijn dochter , Nancy . Ze was een braaf kind . Zelfs als ze groter werd en de puberteit haar parten speelde . Het viel best mee en zoals overal , met een sermoen hier en daar , wat dreigementen en wat traantjes , viel het allemaal in de plooi .

Tot die dag , 11 december 1990 ; Een onoplettende chauffeur  schepte haar  en haar bromfietsje op en ze lag daar voor dood op de tarmac …

De balans . Een open schedelbreuk . Een dij gebroken en een flapwonde aan de binnenkant van haar dij . Een paar dagen coma en dan het herstel en de revalidatie . In zo’n geval troost een mens zich met een meevaller zoals het feit dat haar gezicht niet geschonden was en ze inwendig ook geen kwetsuren opgelopen had . Toch begon toen voor haar een lijdensweg . Een lange weg van plastische chirurgie om de vreselijke wond aan haar dij op te kalefateren zoveel als mogelijk . Een lange weg van studeren , van opname ’s , consultatie ‘s , inspuitingen , ingrepen …..Ze was zeventien .  Hierbij een foto van een tijdje voor het ongeval .  

Net zoals haar vader was ze een en al levenslust .

En nee , ik ga geen boek schrijven . Tenminste nu toch niet en een mensenleven samenvatten in een paar bladzijden is ook onmogelijk .

En daarom ….

Toen alles in zijn plooi viel ….. toen eindelijk de zon weer door het raam scheen kreeg Nancy het verdict te horen dat ze ongeneeslijk ziek was . Een heel agressieve baarmoederkanker . Toen ze dat nieuws kreeg in januari van 2003 nam ze de beslissing om alle behandelingen stop te zetten . De resterende tijd gebruiken om te genieten van het leven . Ze wilde altijd al eens naar New-York gaan en dat deed ze ook . Samen met haar vriend .  Ze koos voor euthanasie alvorens de aftakeling toe sloeg . Ze heeft afscheid genomen van haar vrienden , collega’s en ons , haar mama en papa , heeft ze bedankt voor haar schone jeugd ….

Ze ging heen op 4 augustus 2003 .  Ze was pas 30 . Al wat van haar overblijft is een kleine grafsteen op het kerkhof van Dudzele , aan de voet van de oude toren en een boom die haar naam draagt en geplant werd door haar collega’s in de tuin van slachtofferhulp te Gent 

Nancy heeft ons uitdrukkelijk gevraagd om door te gaan met ons leven . En dat hebben wij ook gedaan . Drie keer hebben wij kerstmis gevierd aan haar ziekbed in de kliniek . Neen , wij zijn niet verbitterd  . Persoonlijk heb ik geluk gehad dat ik kon terug vallen op mijn duiven . Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dat was toch enige afleiding . De onrechtvaardige wendingen in mijn leven , de smerige streken van sommigen , vallen in het niets vergeleken bij dit immense verdriet dat wij dagelijks moeten dragen .

Ik wilde nu vooral eens duidelijk maken waarom kerstmis aan mij voorbij gaat .

Waarom ik in deze donkere dagen weinig buiten kom en troost zoek tussen mijn duiven .